Space Battles in de toekomst

Als sterrenkunde-fanaten kennen jullie ongetwijfeld de indrukwekkende flitsende ruimtegevechten van science-fiction franchises zoals Star Wars en Star Trek. Hoe spannend deze ook kunnen zijn, het is algemeen geweten dat er hierin meestal niet bepaald een realistisch beeld wordt gegeven van de toekomst. Nu is de vraag; hoe zou een ècht ruimtegevecht in de toekomst eruit kunnen zien?

High-speed

De ruimte is een plaats met weinig limieten, zo laat de luchtledigheid en dus een gebrek aan wrijving toe dat een bewegend voorwerp potentieel tot in het oneindige zou kunnen doorvliegen zonder aan snelheid te moeten inboeten. Traag langs elkaar zweven en point-blank bestoken zoals je in de meeste Science-fiction ziet is dus onnodig gevaarlijk en compleet nutteloos in een echt scenario. Ruimtegevechten zullen zich dus voordoen op afstanden van tientallen- tot honderdduizenden kilometers. Piloten zullen elkanders schepen zelden met het blote oog kunnen zien.

De grote afstanden zorgen ervoor dat het tergend moeilijk is om accuraat een schot naar de vijand af te vuren. Om het nog moeilijker te maken zullen aanvallende ruimteschepen ook zo een hoog mogelijke snelheid proberen te behouden. Dit alles maakt dat de kapiteins van de toekomst volledig zullen moeten vertrouwen op geavanceerde sensoren en targeting computers om accuraat een schot te kunnen wagen. Deze computers zullen voor een deel ook de toekomst moeten voorspellen. Op afstanden zoals deze kan het namelijk zijn dat ook de lichtsnelheid een rol gaat spelen. Van een voorwerp op een afstand van 1 lichtseconde (ongeveer de afstand tot de maan) kun je bijvoorbeeld enkel weten waar het zich 1 seconde geleden bevond.

Ruimteschepen

Ruimteschepen worden vaak nogal raar voorgesteld in Science-fiction. Ze hebben vaak mooie aerodynamische vormen, vleugels, thrusters op het einde en wapens vanvoor. Zolang je met je schip niet in een atmosfeer komt hebben vleugels en aerodynamica echter helemaal geen nut. Ruimteschepen in de toekomst kunnen op zich dus elke mogelijk vorm hebben.

Het model van de Rocinante uit de tv- en boekenserie “the expanse” te zien in de figuur hiernaast is een mooi voorbeeld van hoe een mogelijk toekomstig oorlogsschip eruit zou kunnen zien. Het schip heeft een logische binnenstructuur bestaande uit verschillende verdiepingen die loodrecht op de stralingsrichting van de hoofdmotor staan. Dit is handig voor het opwekken van artificiële zwaartekracht. Dit doen ze door continu in een rechte lijn te accelereren en zo in tegenovergestelde richting g-krachten op te wekken. Vergelijk het met de kracht die je tegen de zetel duwt als je in een accelererende auto zit.

In tegenstelling tot de rocinante stellen we ons oorlogs-ruimteschepen meestal voor als gigantische behemoths met tientallen laser kanonnen en grote hangaars. Een groot schip zou echter alleen maar een groot target zijn en door de enorme snelheden van de projectielen zou het enorm moeilijk zijn om ook maar enige materiële verdediging op te werpen. In een gevecht wil je dus dat je schip zo licht, snel, klein en wendbaar mogelijk is.

Over laser kanonnen gesproken, deze zouden door hun grote energieverbruik waarschijnlijk minder gebruikt worden. Vooral kinetische wapens zullen belangrijk zijn. Deze halen hun destructieve kinetische kracht vooral uit de enorme snelheden waaraan ze bewegen en dus niet uit explosief materiaal. Explosies zouden sowieso in de ruimte weinig effect hebben doordat schokgolven simpelweg niet doorgegeven kunnen worden in een luchtledige omgeving. Op langere afstand zullen raketjes vaak gebruikt worden. Op grote snelheid kunnen die losjes in de richting van de vijand afgevuurd worden om daarna dichterbij de koers accuraat te kunnen aanpassen.

Ruimtegevechten in het echt zullen er dus compleet anders uitzien dan we ons nu uit science-fiction kunnen voorstellen. Het zal echter nog wel een eeuw of twee duren voordat we echt weten hoe het zal zijn. Voorlopig zal Trumps space force dus niet veel meer kunnen doen dan spioneren met satellietjes.